Een persoonlijk momentje vandaag. Ik begin te merken dat ik
het comfortabeler begin te vinden om persoonlijke dingen met jullie te delen.
Niet dat mijn blog opeens iets van lifestyle of een echt dagboek wordt, de
hoofdzaak op mijn blog blijft beauty. Maar als ik een blog van iemand anders
lees, dan vind ik het ook fijn om te weten wie er achter de computer artikels
zit te typen. Ik wil méér zijn dan alleen maar een meisje dat artikels schrijft
en publiceert op haar blog. Ik wil dat mijn lezers me leren kennen hoe ik ben,
wat ik graag doe buiten het bloggen. We hebben onlangs het burn-out artikel
gehad waar het toch al wel persoonlijk werd maar nog niet zó persoonlijk
zoals vandaag. Er zijn vaak momenten waar ik over nadenk. ‘Als ik het zo moest
gedaan hebben, hoe zou mijn leven er dan uitgezien hebben?’. Jong en naïef, dat
zijn we allemaal wel denk ik als we wat jonger zijn. Nu denk ik met veel
plezier aan die momenten terug en kan ik mezelf wel een beetje op het hoofd
slaan als ik denk aan bepaalde momenten. Ik zou mezelf raad willen geven op
bepaalde vlakken. Daar gaat dit artikel over : een open brief naar mijn 16-jarige
ik.
Liefste Anke,
Op 16-jarige leeftijd
is niet alles even makkelijk. Je zit met jezelf in de knoop, weet niet wat je
de volgende jaren gaat meemaken maar hebt wel zin in het leven. Dat is de
beschrijving die ik jou kan geven zoals ik je nu zie. En weet je wat ? Alles
zal op zijn pootjes terechtkomen, pinky promise. Het middelbaar is nog maar het
begin. Al de vakken die je met tegenzin leerde, al de taken en toetsen die je
moest maken en leren… ‘Het is nergens goed voor.’ hoor ik je nog zo zeggen
(weet dat mama nog dikwijls zal vragen wat voor soort wolken er aan de hemel te
zien zijn om zo een beetje het weer te kunnen voorspellen om haar was te kunnen
drogen buiten, let dus maar goed op tijdens de les aardrijkskunde!). Toch zal
je later die kennis, hoe oninteressant het nu ook lijkt, nodig hebben. Bij
bepaalde quizzen die je later zal meedoen, komt zo’n algemene kennis immers
heel goed van pas! Of je broertje, die later je hulp nog vaak zal inschakelen,
zal er ook baat bij hebben dat je dat allemaal nog weet.
Je zit in je maag met
wat je na het middelbaar wilt gaan doen. Forensische is een droom van je, dat
weet ik. Je zit te denken om naar het buitenland te gaan maar ergens wil je
toch ook gewoon naar Leuven, dé studentenstad waar je al zoveel over gehoord
had. Waar je voordien Leuven zag als een stad om te gaan winkelen, zal het nu
je 2de thuis worden. Forensische is niet in België te volgen dus wat
moet je doen ? Binnen 2 jaar ontmoet je een man die je er van alles over zal
vertellen en die je in de juiste richting zal sturen. Nog eens 3 jaar later zal
je de verrassing van je leven meemaken. Het kan wél in België! De universiteit
wordt de leukste tijd van je ‘student-zijn’. Je laat al het oude achter je en
begint een heel nieuw leven. Je stapt misschien de eerste dag heel onzeker de
aula binnen, niet wetende wat je te wachten staat en of het eenmaal haalbaar is
maar een week later maak je de eerste echte vriendschap van je leven op een
infosessie waarna het alleen maar beter gaat en je vriendengroep uitbreidt. Je
begint je beter in je vel te voelen met de juiste mensen rondom je en maakt
komaf met de rest. Ook de lessen beginnen je beter en beter te bevallen. Na een
eerste tegenslag in december (Fysica is en zal nooit je favoriete vak zijn), kan
je je eerste jaar mooi afsluiten. En ook de daarop volgende jaren doe je
vrolijk verder. Het ene vak ligt je al beter dan het andere maar ik zal je
nooit horen klagen om naar school te gaan (behalve voor lessen die om 8 uur ’s
morgens beginnen!)
Sommige vrienden die
je nu kent, zal je verliezen. Vrienden waarvan je dacht dat ze voor het hele
leven waren. Met anderen bouw je dan weer terug het contact op, zeker met een
paar mensen die je na de lagere school niet meer gezien hebt. Je begint te
merken dat eerder de kwaliteit van de vriendschappen belangrijker is dan de
kwantiteit. Ook verlies je een van je beste maatjes, net na de excursie naar
Straatsburg. Je denkt dat je er nooit meer bovenop zal komen maar een jaar
later kan je dat verdriet een plaats geven wanneer een nieuw maatje in je leven
komt. Als dan ook nog eens een 2de schatje een familielid wordt, dan
is je dag helemaal compleet.
En het mooiste van al
? Je ontdekt een passie waar je nooit eerder aan dacht: bloggen. Een hele
nieuwe wereld gaat voor je open waar je zoveel plezier aan zal beleven de
komende jaren. Je leert enorm veel bij voor en achter de schermen van het
bloggerswereldje, leert contacten leggen met nieuwe mensen, om nog maar te
zwijgen over hoeveel je uitgeeft aan nieuwe make-up! Je familie en vrienden
zullen het eerst niet weten dat je dit doet, pas na een jaar voelt het
comfortabel genoeg om er over te praten.
Je leven zal niet
helemaal rooskleurig zijn maar grote tegenslagen liggen ook (nog) niet op je
pad. Doemdenken is dus voor niets nodig; vooral leren relativeren en minder
gestressed zijn, dat is a new way to go!
Zoiets zou iedereen eens moeten proberen, zoveel
herinneringen komen boven. Maar het besluit van dit artikel ? Als ik het
opnieuw zou doen, dan zou ik niks veranderen. Elke gebeurtenis die ik al
meegemaakt heb in mijn 23-jarig bestaan, heeft me gevormd tot wat ik nu ben en
welke relaties ik heb opgebouwd. Sommige tijden waren zwaar om door te komen,
anderen waren echt hoogtepunten. Het is die mix van gebeurtenissen, gevoelens
en herinneringen dat je uniek maakt.
Stay gorgeous !
Anke
0 reacties:
Een reactie posten