Plus size : de schaamte voorbij

Plus size zijn, werd een aantal jaren geleden gezien als een probleem. 'Deze mensen zijn lui en kiezen er zelf zo om voor te zijn', terwijl er soms medische oorzaken kunnen achter zitten waarom mensen ietsje zwaarder zijn dan moet. In mijn allereerste artikel over het feit dat ik plus size ben, ben ik echt héél eerlijk geweest daarin. Het is voor mij ook een soort therapie om erover te schrijven zodat ik er minder moeite mee heb om aan mezelf toe te geven dat ik inderdaad een maatje meer heb. Want vroeger is dat wel wat anders geweest.

Ik had wel een gevoel van schaamte over hoe ik eruit zag, als ik heel eerlijk ben. Zeker tijdens de lessen LO, met de niet-zo-flatterende outfits, wou ik me liever ziek melden. Maar ik beet door en deed alsof het me allemaal niet kon schelen. Rond mijn 17 wist ik dat ik geen gewone kledingzaken meer binnen kon, er paste toch niets. Best confronterend, zeker op 17-jarige leeftijd. Ik moest altijd winkels binnen waar qua kledingkeuze de tijd was blijven stilstaan (of zo had ik het gevoel toch). Shoppen was voor mij een hel dus wat deed ik ? Ik compenseerde dat met het kopen van make-up en nagellak.

Vooral in de puberteit zat ik met mezelf in de knoop. Je vergelijkt je constant met anderen, trekt je veel te veel aan wat anderen zeggen/denken over je en aangezien dat ik al onzeker was en ik zo een gemakkelijk 'slachtoffer' was voor al die me wilden raken, liet ik het ook gebeuren. Ondanks dit alles ging ik wel graag naar school - helaas met een masker op. Ik deed alsof het me niet kon raken maar diep vanbinnen, na de zoveelste 'roddel' die ik hoorde rondgaan op de speelplaats, kwetste het. Eenmaal ik aan de universiteit begon, was dat een wereld van verschil. De sfeer was daar zo anders, het was een verademing ! Iedereen deed zijn/haar eigen ding en vrienden maken ging heel gemakkelijk, het maakte niet uit hoe je eruit zag.

Fast forward naar nu : de schaamte is zo goed als voorbij. Ik denk dat het ook komt door de #bodypositivity bewegingen op sociale media. Iedereen komt er voor uit dat zijn/haar lichaam niet perfect is en dat dat oké is. De mode wordt er ook meer en meer van bewust dat de doorsnee vrouw geen maatje 36 heeft. Ook mijn verandering in mindset heeft heel veel geholpen om zo ver te komen dat het me allemaal niet meer raakt. Ik doe lekker mijn ding. Ik weet dat ik er alles aan doe om gezond te zijn en daar horen cijfers van de weegschaal en de maat van mijn kleren niet bij. Het kan altijd beter en gezonder maar zolang dat mijn mentale state of mind oké is, is het voor mij ook oké. Ik sport om mezelf gelukkig te houden (hoera voor die endorfines!). Ik plan mijn maaltijden voor de hele week uit omdat ik dat leuk vind en ik tijd wil steken in het maken van gezonde dingen. Hoort daar geen stukje chocolade of koekje meer bij ? Natuurlijk wel, het leven is nog altijd genieten. Maar je relatie met eten zou geen straf mogen zijn. Mezelf bijvoorbeeld in bikini zetten op sociale media, is nu niet meteen mijn doel, ook al zou het eigenlijk niks mogen uitmaken. Zo comfortabel voel ik me nog net niet. Zoals je ziet, heb ik nog wel een weg te gaan ondanks dat ik me minder aan trek van wat anderen denken. Maar ergens zit dat 17-jarig meisje nog, zij moet eerst helemaal verdwijnen.

Stay gorgeous !

Anke