Eind mei had ik, zoals alles studenten, blok. Dag in, dag uit zat ik met mijn neus in de boeken. Je kan natuurlijk al raden hoe prikkelbaar en gestrest ik rondliep als een examen eraan begon te komen. Tijdens het leren, voelde ik opeens steken ter hoogte van mijn borstbeen. ‘Niet erg,’ dacht ik, ‘Ik zal wel verkeerd gelegen hebben.’ ‘s Anderdaags werd de pijn alleen nog maar erger. Zo erg dat ik letterlijk zat te puffen achter mijn bureau zoals een zwangere vrouw ! De pijn was echt niet uit te houden : nu was het niet alleen mijn borstbeen meer maar straalde de pijn ook naar mijn rug en maag. Pijn, misselijk zijn en paniek : niet echt een goede combinatie. We hebben onmiddellijk de dokter gebeld en deze zei dat het wel stress moest zijn. Vroeger kreeg ik van stress eens een beetje hoofd- of keelpijn, maar dit was veel erger… Ik kreeg wat pilletjes mee en daarmee moest ik het dan doen. Ik voelde dat er heel wat meer achter zat maar ja … Ik ben geen dokter en durfde hem dan ook niet tegen te spreken. En natuurlijk kon ik dus ook al raden wat er gebeurde : de pilletjes hielpen helemaal niet. De pijn wilde niet ophouden dat ik er zelfs ‘s nachts last van begon te krijgen. We hebben meer dan 1 keer de dokter van wacht moeten bellen omdat ik zo moe werd van telkens die pijn te krijgen. Ik wilde weten wat er in godsnaam met mij aan de hand was ! De dokter van wacht zei ook dat het inderdaad stress was en dat we zouden gezien hebben na de examens. Als ik dan nog pijn had, dan zou er een gastroscopie moeten worden genomen om te kijken of dat er niks anders aan de hand was.
De examens gingen voorbij en ik leerde met de pijn
leven (ik wist toch dat het niet anders kon). Er waren dagen bij waar ik niks
voelde, andere dagen kreeg ik de pijn in het kwadraat. Mijn eerste werkdag op mijn vakantiejob brak
aan en je kan al raden wat er gebeurde ? Jep, ik kreeg weer pijn en deze keer
was het zo erg dat ik bijna dubbel klapte. Ik heb onmiddellijk naar het
ziekenhuis gebeld voor een gastroscopie, ik kon gewoon echt niet meer. Ik vond
het op zich wel eng (je krijgt niet elke dag een darm in je slokdarm geduwd)
maar ik wist dat het voor een goed doel was. Maar wat een teleurstelling toen
de arts in het ziekenhuis zei dat er helemaal niks mis met mij was ! Ik wist
niet of ik nu opgelucht moest zijn. Aan de ene kant wel omdat ik meteen dacht
aan een cyste of weet ik veel wat. Aan de andere kant niet omdat ik nog steeds
niet wist wat er met mij aan de hand was. De dagen daarna heb ik niet veel last
meer gehad totdat de pijn terug de kop opstak eind juli. We hebben dan maar
terug de dokter van wacht gebeld. Na een lang gepraat van date en gastroscopie
niks opleverde en dat niks hielp, kwam zei met een diagnose : slokdarmspasmen.
Haar man had er ook last van en ze herkende de symptomen. Thank god dat ik eindelijk wist wat ik mankeerde! Zij schreef me
pilletjes voor om mijn spieren van mijn slokdarm te laten relaxeren. Dat hielp
! Ik was echt enorm blij dat ik eindelijk zonder pijn mijn dagen kon
doorbrengen. Om toch zeker te zijn, belde mama naar de acupuncturist om te
kijken wat zijn mening was (een second
opinion kan nooit kwaad, toch?). Veel mensen geloven alleen in de klassieke
geneeskunde, ik geloof ook in het alternatieve.
De eerste sessie was wat raar : er worden kleine
naaldjes op verschillende plaatsen op het lichaam aangebracht (de zogenaamde
‘stresspunten’). Wanneer je spieren op die plaats relaxeren, komen de naaldjes
los te zitten zodat ze pijnloos kunnen verwijderd worden. Ik voelde me net een
speldenkussen, haha! De diepere betekenis van de stresspunten moet je me niet
vragen want er zit een hele theorie achter van energieën terug in orde brengen,
de organen terug laten werken hoe het moet, etc. Wel kan ik zeggen dat het heel
ontspannend is, je komt er buiten zonder enige stress. En guess what ? Sinds ik naar de acupunctuur ben geweest, heb ik geen
pijn meer gevoeld. Als dat niet goed is !
Ben jij al eens naar een acupuncturist geweest ?
Stay
gorgeous !
Anke
0 reacties:
Een reactie posten