zondag 5 juni 2016

Inner : Introvert zijn is geen probleem

Je hebt 2 soorten mensen. Niet dat ik mensen in hokjes wil duwen, dat zeker niet. Maar het valt me tegenwoordig steeds meer en meer op. Allereerst heb je de personen die zich overal comfortabel voelen, die het avontuur niet uit de weg gaan. Die nooit alleen willen zijn, die graag altijd mensen rondom zich hebben. Die elk feestje afschuimen omdat ze dat leuk vinden en altijd wel onder de mensen willen zijn. Die plezier maken en die dat ook laten merken aan iedereen die het maar wilt horen en zien. En dan heb je het 2de soort mensen. De mensen die genieten om even alleen te zijn, die niet de luidste van de groep zijn maar die hun gedachten voor zich houden en er hun conclusies uit trekken. Die het wel leuk vinden om rondom mensen te zijn en eens een feestje te hebben maar die vooral graag in hun eigen gezelschap vertoeven. Wat ik ben?



Ik denk dat ik met 99% wel kan zeggen dat ik bij de introverten behoor. Moet ik mij daarvoor schamen? Absoluut niet want die ene overige percent is het spontane in mij, de extravert die soms eens de kop op steekt. Introvert zijn heeft ook zo zijn voordelen. Als introvert heb ik geleerd dat ik een goede luisteraar ben. Ik zal niet snel over mezelf iets vertellen als ik nieuwe mensen ontmoet (wat een beetje tegenstrijdig is met het hebben van een blog en YouTube kanaal want tja.. Ik vertel zoveel dingen) maar ik laat de anderen spontaan hun verhaal doen en kom dan tegemoet met mijn eigen verhaal. Ik luister. Ik ben iemand die problemen al van ver ziet aankomen. Ik analyseer onbewust de lichaamstaal van diegene voor mij en kan snel zien of iemand zich ongemakkelijk voelt en of diegene met een bepaald probleem zit. Ik geef ze de tijd om zich open te stellen en hun verhaal spontaan te laten doen. En soms is dat meer dan genoeg: een luisterend oor bieden aan diegenen die het nodig hebben.

Het avontuur waar ik me binnenkort in ga storten, vraagt veel van me. Een hele nieuwe wereld, een heel nieuw begin. En vooral: de introvert in mij panikeert. Het is enorm tof dat ik dit mag doen (de video met meer info komt er snel aan, promise! Ik besef dat ik in raadsels aan het praten ben maar binnenkort is het allemaal logisch wat ik hier schrijf.) maar het heeft enorm veel doorzettingsvermogen van mij gevraagd om de toezegging te doen. Het was een droom van me en nu ik eenmaal kon beslissen dat ik het zou doen, klopte mijn hart in mijn keel. Voor sommigen zou het no big deal zijn geweest en direct hebben toegezegd, voor mij was het even back to reality en er goed over nadenken. De extravert in me heeft het toch gewonnen (ook al was het maar 1%) waardoor ik dus akkoord ging. Ik heb altijd een vreemd gevoel wanneer ik iets groots moet ondernemen. Noem het gerust 'buikgevoel'. Het vertrekken is altijd het moeilijkste maar eenmaal ik daar ben, valt het allemaal (uiteraard) goed mee. Dat heb ik niet alleen bij dit avontuur, ook bij gewone vakanties naar het buitenland vertrek ik met een raar gevoel in mijn maag. De introvert in me zei dat ik er toch goed over moest nadenken, de extravert zei dat de droom uit kon komen en dingen kon meemaken die ik anders nooit zou meemaken. Dus ik zette door en hapte toe.


Het is niet omdat ik stil ben in een conversatie dat ik daarom aan niets denk. Ik denk net heel veel maar zeg het daarom niet luidop. Ik denk na voordat ik iets zeg, weeg de impact van mijn woorden af. Overthinking noemen ze dat ook wel eens. Nadenken is goed, maar teveel kan voor problemen zorgen. Piekeren. Wat niet wil zeggen dat ik mijn mannetje niet kan staan. Ik durf heus wel mijn mond open te trekken en mijn mening te geven. Maar zoals alle introverten ga ik conflicten uit de weg. Het kan eens botsen (en dan lijkt het alsof WO III begint) maar brengt het conflict me niets bij, dan steek ik daar mijn energie ook niet in. Lijkt het dan alsof ik me gewonnen geef? Niet per sé. Ik ben dan wel een introvert, maar ook koppig dus meestal draait het voor mij wel goed uit, haha!

Bij mensen die me het beste kennen, zal de extravert misschien ietsje meer naar boven komen. De laatste tijd probeer ik toch een beetje meer extravert te zijn. Ik ga niet zeggen dat je daarmee het verst komt (nadenken voor je iets zegt, is algemeen de beste strategie) maar ik probeer zo wat uit de comfort zone te komen. Life begins out of the comfort zone maar ik zal steeds plezier maken, lachen en gieren om de meest onnozele grappen. Het duurt nu eenmaal even om mensen vertrouwen te geven. Bij sommigen gaat dat heel snel, bij anderen duurt dat wat langer. Er moet een soort 'klik' zijn. Gelukkig heb ik enorm fijne mensen om me heen waar ik me zeker niet anders moet voordoen dan ik ben, die me met m'n 99% introvert accepteren omdat dat nu eenmaal de persoon is die ik ben. Niet alleen familie en vrienden zit die klik; ook bij bloggers die ik persoonlijk leer kennen, komt die klik snel. Het lijkt alsof we op dezelfde golflengte zitten, door onze gezamenlijke hobby.

Herken jij jezelf in het verhaal ? Of ben je eerder het omgekeerde? Ik hoor graag je verhaal!

Stay gorgeous !

Anke

1 opmerking:

  1. Ik ben heel erg benieuwd naar je nieuwe avontuur!!!
    Zelf ben ik heel duidelijk een introvert. Als kind, tiener en zelfs twintiger vond ik het hierdoor vaak moeilijk om mijn plaats te vinden in deze wereld (if that makes sense), maar ondertussen kan ik wel zeggen dat ik tevreden ben met hoe ik ben als persoon :)

    BeantwoordenVerwijderen