Waarom mijn lezers belangrijk zijn voor mij

Een blog begin je niet zomaar. Je eigen plekje op het internet hebben, is een stukje van je persoonlijkheid blootgeven. In eerste instantie begon ik te schrijven omdat ik dingen van me wilde afschrijven. Sommigen zeggen dat het goed voelt als je dingen gewoon neerschrijft in een boekje of op een blad papier zodat je er niet de hele tijd mee in je hoofd zit. En dat geloof ik graag. Sinds ik ben beginnen bloggen, kan ik veel meer dingen relativeren en lijkt het wel alsof in mijn gedachten beter kan ordenen. Mijn hersenspinsels worden online gegooid en ik kan het als het ware van me afschrijven. Het grote verschil tussen bloggen en een blaadje papier? Anderen kunnen het lezen. Mijn lezers. Ik ben zo dankbaar voor jullie.

Het klinkt in de eerste instantie enorm cheesy: ik die mijn lezers bedank. En toch moet ik ook dit even neerschrijven. Toen ik begon met bloggen, had ik niet het idee dat iemand dat OOIT zou lezen. Echt waar, ik schreef omdat ik het leuk vond en als iemand er iets uit kon halen voor zichzelf, was dat altijd mooi meegenomen. Tot langzaamaan mijn blogje wat begon te groeien. Van 1 lezer ging dat naar 10, van 10 naar 100 en ga zo maar door. Steeds meer mensen kwamen eens een bezoekje brengen aan mijn blog; een verzameling van allerlei ideeën, informatie en - zoals ik al eerder zei - hersenspinsels. Want ik schrijf dan wel hoofdzakelijk over beauty, ik vind inner beauty en persoonlijke dingen ook heel belangrijk. Ik wil niet zomaar het meisje zijn dat haar artikels maakt en done. Nee, ik wil dat jullie me leren kennen. Ik deel veel maar ook weer niet alles. Hoofdzakelijk de leuke dingen maar soms zit daar ook iets negatiefs tussen. Het is niet altijd positief, dat is bij niemand zo. Ik beslis wat ik deel en maak het zo persoonlijk mogelijk. Ik deelde onlangs dat ik afgestudeerd ben en dat ik naar Amerika vertrek maar ik schreef ook een tijdje geleden over wat moeilijkere persoonlijke momenten. En dat hoort er allemaal bij.

En in dat verhaal komen jullie ten tonele. Wat ik ook te zeggen heb, hoe positief of negatief het ook is; jullie zijn er altijd. Jullie zijn er om mee te vieren bij overwinningen (een diploma is een overwinning ja, haha!) maar jullie zijn er ook om me op te beuren als het even wat moeilijker gaat. Jullie zijn er om (opbouwende) kritiek te geven op mijn werk en om met leuke suggesties op de proppen te komen waar ik aan kan werken. Jullie zijn er om jullie verhaal te doen bij het onderwerp van de dag maar ook om mee te denken om de blog nog te verbeteren (de enquête is nog steeds open, geef je mening over PfB!). En het beste van al: jullie zijn er om te lezen wat ik te vertellen heb, wat het ook is. Een review, persoonlijk verhaal of een video. Een stukje van jezelf blootgeven aan 'vreemden' is eng maar ik heb in eerste instantie nooit het gevoel gehad dat jullie vreemden voor me waren. Het lijkt gewoon net dat we vriendinnen zijn, die de laatste nieuwtjes delen met elkaar en die hun verhalen kunnen doen zonder veroordeeld te worden. Ik zie in de reacties namen verschijnen maar als ik jullie dan ook in het echt tegenkom, zijn jullie meer dan alleen mensen die reacties achterlaten. Het is leuk om eens een babbeltje te doen met mensen die mijn blog lezen en appreciëren, in welke vorm dan ook. Ik heb nooit getwijfeld dat ik de beste lezers van de hele wereld heb. Ook diegenen die alleen maar lezen en geen reacties achterlaten: dank je wel. Dank je wel om de tijd te nemen om mijn artikels te lezen, om mijn video's te bekijken, om die enkele minuten van je dag te spenderen aan mijn blog.

Dank jullie wel, om er altijd te zijn.

Anke