vrijdag 30 september 2016

Inner beauty : Jezelf tegenkomen

Het grote avontuur waar ik al maanden op wachtte, waar ik al jaren van droomde; is eindelijk goed van start gegaan. De eerste dagen wat onwennig maar hoe langer ik hier ben, hoe beter het me bevalt. Natuurlijk zie je de eerste weken alleen maar de 'leuke dingen' van de nieuwe plaats want 'het is toch o zo geweldig om hier te zijn'. De organisatie had me gewaarschuwd dat die roze bubbel niet voor altijd zal blijven. De eerste maand zie je alles in een ander daglicht (letterlijk) maar eenmaal je je routines hebt, spat die mooie bubbel uit elkaar en kom je jezelf tegen.



Ik hou van reizen. Ik hou van mooie plaatsen te bezoeken, om ideeën op te doen, om bij te leren over andere culturen. Ik was het altijd gewoon om met de auto op vakantie te gaan aangezien mijn ouders niet vliegen. Dat is geen ramp, dichtbij huis zijn er ook mooie plaatsjes om te ontdekken. Zo gaan we al jaren naar Zuid-Frankrijk op vakantie, ging ik met de grootouders jarenlang naar Luxemburg en ook zat er af en toe eens Nederland of Duitsland tussen. De reis fever begon pas echt te groeien toen ik voor het eerst een vliegtuig nam naar Turkije. Toen wist ik dat er nog zoveel meer te ontdekken was dan alleen maar de buurlanden. Niet veel later volgden Mallorca en Tenerife. Amerika was nóg een stap verder. Helemaal aan de andere kant van de wereld. Over het grote water. De reiskriebels waren er, that's for sure.

Waar ik anders met familie of vrienden weg was, ging ik nu helemaal alleen. Ik had wel 2 andere meisjes bij me op weg naar de States maar voordat ik ze zag op de luchthaven, waren het complete strangers voor mij. Het was mijn eerste grote avontuur helemaal alleen. Toen ik arriveerde bij mijn gastgezin was het uiteraard nog wat onwennig maar al snel kreeg ik er een goed gevoel bij. Toch: door het tijdsverschil sliep ik als familie en vrienden wakker waren. Ik ontwaakte dus telkens met de liefste berichtjes. En daar begonnen de steken in de maag te komen. Heimwee? Niet echt. Gemis? Dat wel. Het waren uiteraard de eerste dagen dus het is normaal dat ik vrienden en familie mistte. Dat is nog steeds het geval, by the way maar de steken worden minder erg. Ze zullen nooit helemaal weggaan maar het is leuk dat ik ze allemaal terugzie in februari.


Op dat vlak kom ik mezelf dus zeker tegen. Ik ben 23 jaar maar ben daarom niet ongevoelig. Ik ben mijn 2de week bezig en als ik zie met wie ik me mag omringen en waar ik ben, dan mag ik me gelukkig prijzen. Ik sta op en zie palmbomen, ik loop door de straten en zie palmbomen. Ik heb continu zon en krijg al zelfs een kleurtje. Ik krijg complimenten over mijn Engels en leer elke dag bij over de cultuur en de taal. De droom om dat stukje van de wereld dat ik al jaren wou bezoeken, is eindelijk uitgekomen. Mag ik het moeilijk hebben en thuis missen? Absoluut. Maar telkens als ik de palmbomen en de mooie zonsopgang en -ondergang zie, moet ik mezelf eraan herinneren dat ik hier ook graag ben; dat de mensen die me omringen echte schatten zijn. Ik heb nog 5,5 mooie maanden te gaan en daar ga ik van genieten. Februari zal er sneller zijn dan gedacht.

Stay gorgeous !

Anke

0 reacties:

Een reactie posten