Inner Beauty : Waarom je je niks van anderen moet aantrekken

Iets wat toch veel speelt - vind ik - in onze maatschappij is hoe dat we beoordeeld worden door anderen. Hoe dat we ons moeten gedragen om in een groepje te horen. Hoe we ons moeten kleden en gedragen om geaccepteerd te worden door de maatschappij. Ik heb het in het verleden genoeg gedaan en meegemaakt en achteraf gezien heb ik er enorm veel spijt van gehad dat ik dat überhaupt gedaan heb. Ik voelde me niet goed in mijn vel, gewoon door wat anderen zeiden en wat ik moest doen om geaccepteerd te worden. En eigenlijk had ik de volgende attitude moeten hebben: I just don't care.

Tijdens de puberteit ben je onzeker. Je probeert uit te zoeken wat je leuk vindt, wie je bent en hoe je aan je toekomst moet bouwen. Allemaal dingen die niet zo evident zijn en die je een stuk kwetsbaarder maken voor onzekerheid en het opnemen van kwetsende commentaar. Wie heeft nooit dat gevoel gehad dat er groepjes in het middelbaar ontstonden? De populaire kinderen, de kinderen die altijd de regeltjes volgden, de sportieve jongens, etc. En dan ben jij er, niet wetende waar je thuishoort. En om toch maar ergens thuis te horen, doe je hetzelfde wat iedereen doet: je doet er alles aan om er bij te horen. En dan nog is dat nooit genoeg. Je krijgt overal wel commentaar op, hoe je het draait of keert.

Nu ik ouder ben, is dat gevoel veel minder. Ik heb het gevoel dat het middelbaar dé plaats is om bekritiseerd te worden, ongeacht je doen en laten om er toch bij te horen. En ik heb het misschien nog al eens vermeld: eenmaal in het hoger onderwijs trekt niemand zich er nog wat van aan hoe je eruit ziet, wat je draagt, wie je vrienden zijn. Iedereen doet zijn eigen ding. In harmonie als het ware. Klinkt zweverig en heel poëtisch maar iedereen die in het hoger onderwijs zit kan dit wel beamen: het is compleet anders dan het middelbaar. Misschien ook daarom dat ik me beter in mijn vel voelde in Leuven.

Ik heb pas te laat deze levensles beseft en toegepast. Het is pas na Amerika dat dit allemaal goed en wel doordrong. Is het nu met de manier van leven dat ik daar ervaren heb, is het dat ik 6 maanden goed heb kunnen nadenken over allerlei dingen en alles ben beginnen bekijken in pespectief,...? Ik heb geen idee maar dat ik een persoon ben met meer karakter en levenswijsheid, dat mag je wel zeggen. En het is zo: ik denk veel minder aan hoe andere mensen me zouden bekijken en wat ze van me zouden denken. Je eerste indruk bij een persoon is gemaakt binnen de 3 seconden. Daarna is het heel moeilijk om het vooroordeel dat je gecreëerd hebt, teniet te doen. Vroeger wou ik dat iedereen me leuk vond. Noem me gerust een pleaser: als ik daarvoor mijn mening moest veranderen over bepaalde dingen, dan moest dat maar. Ik voelde me slecht als mensen me niet leuk vonden. Dat is verleden tijd. Ik ben mezelf, met mijn eigen karakter. Ik ben goed in bepaalde dingen, ik ben slecht in andere dingen. Ik ben ik. Ik heb een mening. En als bepaalde personen daar niet mee kunnen omgaan, dan is dat maar zo. 

Wat is jouw mening over dit topic?

Stay gorgeous !

Anke