Mijn eerste dagen als werkende mens

Je leest het goed: vanaf nu ben ik een werknemer van een groot farmaceutisch bedrijf. Ik kreeg vorige week telefoon dat ik mocht beginnen. Enorm spannend want ik ben heel mijn leven gewoon geweest om op de schoolbanken te zitten. Heel mijn leven begon ik in september met school. Nu zijn we midden juni en ben ik met mijn job begonnen. De wereld op zijn kop!

Ik wist dat ik na Amerika een job moest gaan zoeken. Echt volwassen worden. Begin maart startte mijn zoektocht. Zonder succes telkens. Ik kwam natuurlijk net van school. Ik had geen werkervaring, buiten mijn thesis en vakantiejobs. Dus telkens werd ik opzij geschoven wanneer er iemand mét ervaring voor dezelfde positie solliciteerde. Niet leuk, dat kan ik je wel vertellen. Ik ging telkens naar de sollicitatiegesprekken met goede moed om dan een paar weken erna te moeten horen dat het net niet dàt was. Telkens een hele teleurstelling. Tot ik bij 'mijn' bedrijf solliciteerde: 20 minuten van huis, een leuke jobomschrijving ... Ik waagde mijn kans. Het was niks forensisch maar daar had ik mijn hoop ook niet op gelegd. Met - opnieuw - goede moed ging ik naar het gesprek. Het was heel aangenaam, ik had direct een 'klik' met mijn baas en het bedrijf zelf. Iets binnenin mij zei dat het goed zat. Het is uiteraard heel belangrijk dat je je goed voelt op dat vlak! Nadien gingen ze me nog contacteren of ik al dan niet de job had. Twee weken daarna kreeg ik het verlossende telefoontje dat ik mocht beginnen! Dat was dus afgelopen maandag. De afgelopen week was enorm boeiend. Hoe langer ik daar zit, hoe leuker ik het daar begin te vinden. Ik werd de eerste dag al meteen op zwier genomen, leerde iedereen van de afdeling kennen, legden me het werk uit,... Ik hoorde er precies al bij en voelde me thuis tussen de mensen. Iets wat ik me op voorhand alleen maar kon wensen. 

Dat het consequenties heeft voor mijn blog, heb je waarschijnlijk al wel gemerkt. Al 2 weken niks gepost, geen filmpje op zaterdag. De eerste week op een nieuwe plaats is altijd de zwaarste: al de namen van je collega's onthouden, al de processen doorlopen die je moet kunnen en kennen,... Ik kwam telkens pompaf thuis. Buiten eten, douchen en slapen deed ik niet veel meer (ook zeker in deze warmte!). En toch weet ik dat ik nog een cursus moet afwerken en mijn blog ook nog tijd vraagt. Ik wil mijn blog niet zomaar opgeven. Ik heb de afgelopen 6 jaar te hard voor gewerkt om 'em nu met een klik te verwijderen. En waarom mijn hobby opgeven? Het is mijn uitlaatklep, mijn medium om met jullie te communiceren en mijn mening te geven over all things beauty. Maar prioriteiten moeten gesteld worden. Mijn hobby wil ik niet opgeven.

Stay gorgeous !

Anke