De afgelopen dagen stond ik telkens met een raar gevoel in mijn maag op, wetende dat elke dag dichterbij het einde zou betekenen. Klinkt ENORM dramatisch maar het was ook echt wel zo. Elke keer als ik ging slapen, dacht ik: 'Damn, weer een dag voorbij.' Tot ik echt letterlijk de dagen op 1 hand kon tellen. Het echte besef kwam er als ik mijn koffer stond in te pakken. Het leek net alsof ik 'em had uitgepakt en nu, 5,5 maand later, kon ik 'em weer inpakken.
Het zal raar zijn om alles hier te moeten achterlaten. De mensen hier bijvoorbeeld die ik heb leren kennen. Een groot deel van hen zit al terug thuis omdat ze vertrokken zijn na het examen of zijn veranderd van bestemming (Hawaï en Miami om er zo maar 2 te noemen), ook de Amerikanen die ik hier heb ontmoet, zijn meer dan alleen maar 'Amerikanen'. Het zijn vrienden geworden. Amerikanen zijn enorm gastvrij en gaan spontaan een praatje met je aan. Je wordt niet beoordeeld op wie je bent of wat je doet, ze vragen altijd hoe het met je gaat en vinden het oprecht interessant als je iets verteld. Probeer eens een spontaan praatje in België te maken op de bus en je krijgt nooit dezelfde reactie: ze kijken je wantrouwig aan. Toch iets waar ik terug aan zal moeten wennen eenmaal ik terug in België ben. De mensen in mijn gastgezin, mijn kamergenote en mijn andere housemates: een voor een geschifte (in a good way!) maar leuke mensen waardoor ik o zo blij ben om dit gastgezin beland te zijn. Eerst wat onwennig maar later hebben we o zo veel plezier gemaakt over random dingen. Ook de vrienden van vrienden die ik hier heb leren kennen, zijn allemaal stuk voor stuk prachtige mensen. Raar dat ik ze nooit meer zal zien.
Om nog maar te zwijgen van het goede weer en de prachtige plekjes die ik hier als 'thuis' mag beschouwen. The Boathouse, een restaurant waar je de prachtige zonsondergang kan zien terwijl je eet; Jeannine's Bakery waar ze de perfecte Amerikaanse pannenkoeken hebben; Sephora en Ulta (uiteraard). Maar ook de palmbomen langs de kant van de weg, het strand met het prachtige uitzicht op de haven, State Street (de winkelstraat) en zo veel meer. Ik kende het allemaal en het is raar om te denken dat ik vanaf morgen er niet meer heen kan.
Dat wil niet zeggen dat ik niet sta te springen om iedereen terug te zien. 6 maanden van huis weg zijn, is lang. Ik heb al verschillende berichtjes gekregen van vrienden en familieleden dat ze blij zullen zijn als ik terug thuis ben. Sowieso zal het met een gemengd gevoel zijn maar ik weet dat Amerika ooit wel eens naar België zal komen (dat heeft hij me tenslotte beloofd!). En dan begint het echte leven: een job zoeken, uit het huis gaan en vooral héééél volwassen worden.
Tot straks België, good to be back!
Stay gorgeous !
Anke
0 reacties:
Een reactie posten