Inner Beauty: Loslaten

Het heeft een tijdje geduurd eer ik deze blogpost maakte aangezien ik er de juiste woorden wilde voor vinden. Het stond al maanden op de planning maar telkens als ik eraan wou beginnen, bleef ik naar een wit blad staren. Ik wilde zoveel vertellen maar ik kreeg niks uit mijn vingers. En net dit onderwerp is heel persoonlijk, emotioneel en gevoelig voor me. Ik ga in dit artikel niks verbloemen maar zeggen hoe ik me werkelijk voel over alles. Ik ben altijd eerlijk met jullie geweest maar had toch enige muur rondom mij als het op héle persoonlijke dingen aankwam. Die muur laat ik vandaag naar beneden. Loslaten is nu eenmaal iets waar ik het altijd moeilijk mee zal blijven hebben.

Een tijdje geleden vertelde ik jullie dat ik in een dipje zat. Ik zat niet goed in mijn vel, dat kwam onder andere omdat ik Santa Barbara en de mensen die ik daar had leren kende enorm hard miste. Dat is nog steeds zo. Ik krijg nog geregeld berichten van mijn gastbroer en FaceTime met zijn ex-vriendin (ondertussen). Het deed pijn om de mensen waarmee ik een band had opgebouwd, achter te laten in februari, niet wetende dat ik ze ooit nog opnieuw zou zien. Mijn eerste ervaring met effectief loslaten. Het was emotioneel moeilijk, dat geef ik graag toe, ik zou liegen als ik zei dat dat niet zo was. Ik zag ze als 2de familie en familie achterlaten, is nu eenmaal moeilijk. En nu nog als ik erover nadenk, springen er spontaan tranen in mijn ogen. Ik had nooit gedacht dat die ervaring zoveel met mij zou doen. Ik heb zoveel bijgeleerd over mezelf, over mensenkennis, over de manieren van leven. En toen ik terug naar huis kwam, had ik het gewoon emotioneel moeilijk. Ik zat in de knoop met mezelf. Ik zei al jàren dat ik naar Amerika wou gaan. Vraag me niet waarom, het was gewoon een gevoel. Nu ik daar geweest ben en ik hun manier van leven gezien heb, begin ik dat te vergelijken met het Belgische leventje hier. Niet dat daar iets mis mee is maar het kan ANDERS. De mensen en hun mentaliteit zijn ANDERS. En ja: dat beviel me meer. Niet verwonderlijk dan dat ik dat zo ben gaan missen.

Het enge aan loslaten, is dat je niet weet wat voor vervolg het zal hebben. Je springt als het ware in het diepe. Nu ook met het solliciteren. Ik heb vorig jaar afscheid genomen van de universiteit: een plaats waar ik 5 jaar enorm graag naartoe ging. Ik had mijn richting gevonden, ik vond de vakken die ik kreeg heel leuk, ik leerde er de tofste mensen kennen. Na 5 jaar zijn we allemaal onze eigen weg gegaan en zei ik 'dag' tegen de schoolbanken. Alweer deed me dat pijn. Alweer omdat ik ze als familie ging aanzien. Een paar zie ik nog regelmatig, sommigen hoor ik elke dag en dat doet deugd, wetende dat alles goed met hen gaat. Zij begonnen allemaal met werken of begonnen met hun doctoraat, ik vertrok naar Amerika; niet wetende waar het mij achteraf zou brengen. Dat academische nu achter mij laten en voor een echte job gaan, is eng. Ik heb nooit anders geweten dan naar school te gaan en plots stap ik de grote-mensenwereld in. Alweer een stukje loslaten.

Maar ook op privé vlak heb ik onlangs ondervonden wat loslaten betekent. Zonder veel in detail te treden: het deed pijn. Ongelofelijk veel pijn. Ik ben er heel der dagen niet goed van geweest en nog steeds, als ik erover begin na te denken, krijgt mijn hart het enorm te verduren. En dat zal de eerste weken, misschien maanden nog zo wel zijn. Het is moeilijk om deze gebeurtenis los te laten. Alleen tijd zal ervoor zorgen dat ik dat kan doen. Maar ik heb eruit geleerd: geleerd dat ik volgende keer slimmer moet zijn. Everything happens for a reason ...

Loslaten is nu eenmaal iets waar ik het moeilijk mee heb. Het kruipt in mijn kleren, doet iets aan mijn mood. Ik wou dat ik een 'I don't care' mentaliteit had en dat ik het mij niet aantrok maar ik ben nu eenmaal een gevoelig persoon. Ik denk er teveel over na (overthinking zoals dat heet) en dat is écht niet goed voor mij. En toch is loslaten veel beter dan iets toxisch vasthouden. Een verandering in je leven is altijd goed. Het leidt je naar iets beters, iets wat voor jou is weggelegd in het leven. Daar denk ik ook aan. Het is tijd voor wat anders.

Stay gorgeous !

Anke